Project Description

Regen. Water. Druppels en plassen. Ik sta op de onderste trede van mijn keldertrap en zie mijn spiegelbeeld in het water. Het grondwater staat na alle regen zo hoog dat het door het kelderraam naar binnen is gelopen. Er staat een laag van vijf centimeter in mijn woonkelder. Gelukkig heb ik een waterstofzuiger, dus ga ik aan de slag. De hele ochtend ben ik bezig om mijn kelder watervrij te maken. En de dagen daarop steeds weer. De plinten zijn langzaam uitgezet, het water opgetrokken in de muur. De vloerbedekking stinkt. Het zal een tijd duren voordat alles weer droog en bruikbaar is, maar de aanhouder wint.

Spreekuur

Een dag later heb ik mijn spreekuur. Ik spreek de ouders van Lisa. We hebben het over roken. Ouders roken niet, maar opa en oma roken wel én zij passen eens per week op. Ze hebben nooit gehoord van derdehands rook. Zware metalen en nicotine blijven in je kleren, gordijnen en stoffen bank zitten. Die gevaarlijke stoffen adem je vervolgens weer in. Heel schadelijk! Zeker voor de kleine longetjes van Lisa. Ouders schrikken daarvan. Tot nu toe is het onbespreekbaar geweest voor opa en oma om te stoppen met roken, zelfs als het om de gezondheid van Lisa gaat. Hoe moeilijk ook, maar met deze nieuwe informatie gaan ouders het stoppen met roken nogmaals met hen bespreken.

Ik spreek de ouders van Ziyad. Zij willen hun kleine en kwetsbare mannetje niet vaccineren. Ook niet nu de kinkhoest dit jaar al vier slachtoffers heeft geëist. Voor hen is dat hét bewijs dat vaccineren niet werkt, want kennelijk kun je ondanks vaccinatie toch nog kinkhoest krijgen. Dat deze kinderen niet gevaccineerd waren en vaccineren juist de ernstige vorm van de ziekte voorkomt, daar geloven ze niet in. Ik geef een boekje mee geschreven voor en door ouders die twijfelen over vaccineren. We spreken af dat ouders na het lezen nog een keer terugkomen om het uitgebreider over het vaccineren te hebben.

Dan zie ik Wesley. Hij is twee jaar. Iets aan de zware kant en hij zegt alleen nog losse woordjes. Van een tweejarige mag je wat meer taal verwachten. Als ik vraag naar beeldschermgebruik, blijkt dat hij dagelijks tv mag kijken. Dit past niet bij een gezonde leefstijl. Het bewegen neemt af, het gewicht neemt toe en je kunt op jonge leeftijd al problemen krijgen met het zien. We bespreken hoe moeilijk het is om een gewoonte aan te passen. Ouders willen het wel proberen en komen graag nog een keer extra om te wegen en meten.

In het ziekenhuis

In Medisch Contact schreef onlangs een kinderarts over de overdracht. Vier kinderen liggen op dat moment ernstig ziek in het ziekenhuis. Allemaal met te voorkomen problemen: twee met kinkhoest en één met meningokokkensepsis, omdat de ouders niet wilden vaccineren en één met bloedingen, omdat de ouders geen vitamine K wilden geven aan hun kind.

Ik herken haar frustratie en gevoelens van machteloosheid maar al te goed. Net als de kinderarts wil ik  zo graag het beste voor alle kinderen. Zoals ook alle ouders het beste voor hun kind willen. Wetenschappelijk gezien is het duidelijk: roken is slecht, óók voor de mensen in je omgeving; vaccineren is beter, het voorkomt ziektes of vermindert de ernst; beeldschermgebruik beperkt het bewegen en bewegen is juist goed. Maar sommige ouders denken daar toch anders over. Of ze willen wel, maar het lukt ze niet om te veranderen.

Een gesprek daarover wil ik met aandacht en begrip voor de ander kunnen voeren. Dat kost tijd. Kostbare tijd. Tijd die er helaas niet altijd voor is. Een investering in die tijd is nodig. Hard nodig, want anders blijven we dweilen met de kraan open en gaat het ten koste van de gezondheid van onze kostbare kinderen. En de toekomstige generaties. Doen we dat niet? Geef me dan maar een waterstofzuiger!

Deze blog is onderdeel van De Jeugdarts blog. Een initiatief van de jeugdartsen van JGZ Kennemerland. Zij zijn ook initiatiefnemers van Jeugdarts Next Level en te vinden op jeugdartsnextlevel.nl