Project Description
Na een aantal keer linksom gedraaid te hebben, draait de pendel nu rechtsom. “Dat betekent ja!”, zegt ze. De pendel bungelt boven één van de opgevouwen papiertjes die ik net zelf heb gemaakt. Kritisch, maar toch enigszins nieuwsgierig, open ik het briefje waarop staat welke carrière het lot voor mij in petto heeft…
Ik loop al een tijd rond met de vraag die veel basisartsen bezighoudt nadat ze afstuderen: wat voor arts wil ik worden? Een jaartje ANIOS ervaring opdoen? Solliciteren voor de huisartsopleiding? Of iets totaal anders? Mijn onderbuikgevoel zegt me dat ik een toekomst binnen de vier witte muren van een ziekenhuis of huisartsenpraktijk niet zie zitten. Maar wat dan wél? Bestaat er überhaupt wel een geschikte baan als arts voor mij? Als ik hierover nadenk, gaan mijn gedachten alle kanten op. Ik fantaseer over mezelf als toekomstig timmerman, boswachter of misschien toch wetenschapper. Maar telkens popt dezelfde vraag weer op die me uit mijn dagdroom rukt: “Krijg ik er geen spijt van als ik uit de medische wereld stap?”
Keuzestress voor het pasta-schap
Een knoop doorhakken over een vervolgopleiding lijkt me voor iedereen een moeilijke keuze. Maar zeker bij iemand zoals ik slaat de paniek dan echt toe. Ik ben het type dat gerust uren kan doorbrengen voor het pasta-schap om zeker te weten dat ik de juiste kleur en vorm pasta heb. Laat staan dat ik een keuze moet maken over mijn toekomst. Gelukkig komt er dan hulp van buitenaf. De moeder van een vriend biedt aan om me te helpen met deze zoektocht.
Afscheid van een ziekenhuis-leven
En daar zit ik dan, ’s ochtends vroeg op een zonnige zomerdag, aan haar keukentafel in Haarlem. Ik zit nog even te dromen en denk aan mijn studievrienden: “Wat zouden zij nu aan het doen zijn?” Beelden van volle wachtkamers, kartonnen bekertjes koffie en rennende verpleegkundigen spelen zich af in mijn hoofd. Het zijn de beelden van een ziekenhuis-leven, waar ik tot voor kort nog deel van uitmaakte. Ik heb er stiekem al een beetje afscheid van genomen, al durf ik dat nog niet altijd toe te geven. “Kies maar een kleur en schrijf alle dingen op waar je blij van wordt”, zegt ze. Ik kijk op en zie een groot, leeg A3-vel en een hoopje stiften. “Shit”, een gevoel van wit-papier-vrees bekruipt me.
Rode draad richting sierlijke binnentuin
Twee uur later kijk ik dan toch tevreden naar een vrolijk gevuld blad. Ondanks de chaos in mijn hoofd, lijkt er een rode draad door mijn passies te lopen. Politieke en maatschappelijke betrokkenheid, het milieu en gezondheid in bredere zin zijn de hoofdthema’s. Die rode draad heeft me, nu een jaar later, naar de juiste plek geleid. Als verse AIOS Medische Milieukunde wandel ik elke ochtend met een grote glimlach door de sierlijke binnentuin van het stadhuis. Op weg naar mijn werk bij de GGD in Rotterdam.
Arts-maar-dan-anders
“Medische wattes?” zeggen mijn vrienden als ik vertel dat ik eindelijk weet wat ik wil worden. “Tja, hoe leg je dat uit? Arts-maar-dan-anders”, zeg ik in een poging het niet al te moeilijk te maken. Het is een relatief onbekend vakgebied, merk ik al gauw door alle vragen die ik krijg. Naast de bekende plekken die je als coassistent tegenkomt, bestaat er nog een hele wereld waar je als arts iets in kunt betekenen voor de gezondheid van een ander. Ik hoop dat dit voor iedereen die tijdens zijn coschappen nog geen Eureka-momentje heeft ervaren, een hart-onder-de-riem kan zijn.
Oh, en voor wie nog benieuwd is naar wat er op mijn briefje stond: “Spoedeisende hulp arts”…