Project Description

‘Vleermuizen zijn mijn lievelingsdieren’, toetert hij door de spreekkamer heen, met een volume waardoor de gehoortest al bijna overbodig lijkt. Roy van 5 jaar wordt bij mij, als laatste op het spreekuur, opgeroepen vanwege een verminderd gehoor. De huid onder moeders ogen hangt als een vitrage op haar wangen. Een ongewenst gevolg van haar jonge dochter, nu overdag natuurlijk heerlijk slapend in haar wagen. Roy heeft ondertussen nergens last van, ook niet van zijn slechte gehoor. Fijn als je zusje veel huilt.

Roy vertelt mij een leuke klas te hebben en dat hij graag spelletjes op de telefoon van vader speelt. Hij heeft een juf en die is ‘soms te streng, maar dat is ook wel weer goed.’ Het liefst zou hij alleen buiten spelen en gamen, maar hij vindt het toch ook wel leuk om volgend jaar in groep 3 te leren lezen. Met woest fanatisme probeert hij met de koptelefoon op z’n oren alle piepjes te horen van de test, maar tevergeefs. Hij hoort – net als zijn lievelingsdieren trouwens – onvoldoende op alle frequenties die hij nodig heeft. Het gesprek eindigt na een inspectie met de otoscoop, die morrend wordt gedoogd, met een verwijzing naar de KNO-arts.

Grijze muren

Eerder op de dag loopt een meisje van 15 jaar mijn spreekkamer binnen. Het lopen is meer schuifelen, voorovergebogen en met het haar voor haar gezicht. De witte muren van de spreekkamer lijken spontaan wat grijzer te worden.

Ze vertelt dat ze veel last heeft van somberheid en slapeloosheid, wat zelfs leidt tot suïcidale gedachten. Ze ervaart een enorme druk vanuit school en haar sociale leven, waarna ze haar toevlucht heeft gezocht tot zich thuis terugtrekken. Uit bijna alles wat ze vroeger leuk vond – dansen, volleybal, muziek, afspreken met vriendinnen – haalt ze tegenwoordig geen plezier meer. Met veel van deze activiteiten is ze eerder al gestopt om meer tijd te hebben om aan school te besteden. Maar ook dat lukt haar niet meer. Gesprekken met een psycholoog lijken haar niks (ja duh, je bent vijftien en kunt je wel leukere dingen bedenken dan over gevoelens praten met een zweverige oude taart). Maar met de uitleg dat ik dit vaak tegenkom, dit heel goed kan helpen en de insteek ook heel praktisch kan zijn, stemt ze uiteindelijk toch in met extra hulp.

Breedte van mijn vak

Naast deze gesprekken komen kinderen langs vanwege problemen met hun visus, zindelijkheid, overgewicht en andere problemen. De breedte van mijn vak als jeugdarts maakt dat ik het met heel veel plezier uitvoer. Mensen denken bij ons beroep vooral aan het consultatiebureau, maar ook in de leeftijden van 4 tot 18 jaar is er veel moois te bereiken. Aan het eind van mijn spreekuur bespreek ik met de moeder van Roy nog even hoe het met haar gaat, om in te schatten of ze niet overbelast raakt. Gelukkig blijkt het, afgezien van wat matige nachten, verder goed te gaan. En wil Roy nog een kleurplaat? Ja, ‘Batman!’

Volg Jeugdarts Hajo op Instagram en op Twitter.
Of lees hier Hajo’s tweede blog.