Project Description

‘Arts infectieziektebestrijding, hoe kom je daar nou bij?’ Een vraag die me afgelopen jaren meer dan eens is gesteld. Het antwoord blijkt niet zo eenvoudig. Want, net als veel collega’s, kwam ik via een omweg in de infectieziektebestrijding en de publieke gezondheid terecht. Benieuwd naar mijn verhaal? Lees dan verder!

In het vijfde jaar van mijn opleiding tot reumatoloog besloot ik te stoppen. Gepromoveerd en wel. Dat klinkt misschien alsof het zo gepiept was, maar nee. Vijf jaar van twijfel ging er aan vooraf. Vijf jaar met ups en downs, wikken en wegen, blijven geloven in betere tijden. Vijf jaar een ideaalbeeld voor ogen. Van een reumatoloog, goed in haar vak, voldoening halend uit haar mooie beroep, en dat in balans combinerend met haar gezin.

Steeds ongelukkiger

Langzaam kwam het besef. Dat ideaalbeeld komt er niet, althans niet op korte termijn. Ik was vaak gestrest, had moeite met besluiten nemen, ging steeds meer opzien tegen het dagelijkse werk en raakte oververmoeid. Waar de meeste collega-AIOS steeds beter in hun vel leken te zitten, werd ik steeds ongelukkiger in mijn werk.

Gepasseerd station

Toen kwam het besluit: zo wil ik niet verder. De kogel was door de kerk, maar het duurde nog even voor ik het kon delen met anderen. Eerst met mijn de mensen in mijn directe omgeving, daarna met de opleider en collega’s. Mijn opleider dacht eerst dat het wel over zou waaien. Even rustig aan doen, beetje coaching misschien en weer door. Maar dat station was ik al gepasseerd en geholpen had het niet. De reacties van collega’s waren wisselend. Van ongeloof tot veel begrip, bij sommigen dacht ik zelfs jaloezie te bespeuren.

Combinatie van factoren

Pas nadat ik was gestopt, kon ik langzaam reconstrueren waarom. Waarom werd ik niet die ontspannen specialist met plezier in haar vak? Door een combinatie van veel factoren denk ik. Factoren in de werkomgeving, zoals de enorme werk- en tijdsdruk. Te vaak had ik het gevoel niet genoeg voor mijn patiënten te kunnen betekenen omdat ik zo weinig tijd voor ze had. Daarnaast speelden opleidingsfactoren een rol, zoals het hoge ‘doe het zelf’ gehalte. Er was weinig tijd voor begeleiding en nauwelijks aandacht voor de menselijke kant van het arts zijn. Tot slot speelden ook persoonlijke factoren een rol. Hele dagen bijna ononderbroken sociale interacties met mensen aangaan, kostte me veel energie. Ook het hoge tempo van beslissingen nemen zonder tijd te hebben om dingen goed uit te zoeken, paste minder goed bij me.

Zoektocht naar mijn nieuwe weg als arts

In de maanden daarna begon ik met een zoektocht naar mijn nieuwe weg als arts. Dit had ik na mijn studie veel uitgebreider kunnen doen, als ik me daarvoor had opengesteld. Maar de coschappen, die zich grotendeels in het ziekenhuis afspeelden, maakten dat ik weinig oog had voor carrièremogelijkheden daarbuiten. Nu liet ik alle vooroordelen varen en verdiepte ik me in alle opties die ik had. Er ging een wereld voor me open.

Vol overtuiging, zonder enig voorbehoud

Vier maanden nadat ik gestopt was met mijn klinische loopbaan ging ik aan het werk als basisarts infectieziektebestrijding. Dit vak sprak me enorm aan, maar ging gepaard met nog een drastischer besluit: geen patiëntenzorg meer doen. Nog wel onder enig voorbehoud: als ik het zou gaan missen, kon ik terug. Maar negen maanden later ging ik, vol overtuiging en zonder voorbehoud, in opleiding tot arts maatschappij en gezondheid, profiel infectieziektebestrijding.

Meer voldoening dan ooit

En hoe gaat het nu? Nu ben ik eindelijk die specialist in balans, ambitieus, goed in haar vak en meer voldoening halend uit haar vak dan ooit. Ik hou van de zorgvuldige afweging die de infectieziekten-casuïstiek vraagt, omdat er vaak meerdere belangen spelen. Ik hou van de brede blik op de maatschappij, doordat we contact hebben met, en soms binnen komen bij, allerlei instanties zoals zorginstellingen, kindercentra en scholen, gemeenten, asielzoekerscentra enzovoorts. Tot slot haal ik veel voldoening uit het feit dat ik me inzet voor de grote groep in plaats van het individu, ook al is het resultaat niet altijd direct zichtbaar.

Al met al kijk ik terug op een leerzame reis. Mijn werkervaring in de kliniek had ik niet willen missen. Maar mijn meerwaarde als arts ligt in de publieke gezondheid. En niet alleen mijn meerwaarde, maar ook mijn werkgeluk.