Project Description

‘Oefening-oefening, met Kirsten Wevers, arts infectieziektebestrijding’. Terwijl ik mijn telefoon opneem, kijk ik om mee heen. Ik zie een ruimte vól mensen. Druk bellend, met elkaar in overleg of ijverig roffelend op een toetsenbord. Verhitte hoofden, telefoons die roodgloeiend staan, een hoop geroezemoes en koffie, veel koffie.  

We zitten midden in een crisisoefening met twee ziekenhuizen en twee huisartsenposten uit onze regio. We oefenen een grote infectieziekte-uitbraak. Het scenario schetst dat acht ernstig zieke vluchtelingen zijn opgenomen in de deelnemende ziekenhuizen. Ze blijken longpest (dé pest van vroeger) te hebben. Een aantal vluchtelingen heeft het ziekenhuis nog niet bereikt en kan ieder moment opduiken bij een huisartsenpost of spoedeisende hulp. Doodziek én besmettelijk.

Vooral in het begin van de oefening word ik als arts infectieziektebestrijding bestookt met vragen. Welke patiënten moeten we beschouwen als mogelijke longpestpatiënt? Moeten zorgverleners die onbeschermd contact hebben gehad met longpestpatiënten profylactisch antibiotica krijgen? Welke maatregelen moeten zorgverleners nemen als ze een verdachte patiënt gaan onderzoeken?

Na dit initiële vragenvuur wordt het rustiger en heb ik tijd om even rond te kijken. Terwijl de ziekenhuizen kampen met beddentekorten en ongerust personeel, er drie proestende vluchtelingen binnenstrompelen in een overvolle wachtkamer van een van de huisartsenposten ,de buitenwereld lucht van de zaak krijgt en de pers hijgend bij de deelnemers op de stoep staat, verwonder ik me over wat hier nu eigenlijk gebeurt.

Samenwerken in een snelkookpan

Ik zie een wonderbaarlijk staaltje samenwerking tussen tientallen mensen van verschillende organisaties. Organisaties die in het ‘echte leven’ nog te weinig samenwerken, niet altijd even goed van elkaar weten wat de ander drijft en doet, en soms respectvoller met elkaar zouden kunnen omgaan. Maar nu, uitgerekend in deze snelkookpan, wordt er afgestemd, informatie uitgewisseld, advies gegeven en onderhandeld. Vier uur lang wordt de uitbraak het hoofd geboden. Non-stop, onder tijdsdruk én de nodige spanning (het is ‘maar’ een oefening, maar tóch). Natuurlijk, in het heetst van de strijd valt wel eens een onvertogen woord. Maar hé, het is dan ook crisis.

Koude koffie

Tevreden kijk ik terug op deze middag. Een middag waarop de koffie koud is geworden, maar we volop geoefend hebben en elkaar weer beter hebben leren kennen. En dat is níet alleen nuttig als een dergelijke uitbraak zich écht een keer voordoet, maar heeft ongetwijfeld ook een positief effect op de dagelijkse samenwerking in het ‘echte leven’.