‘Het zijn de kinderen die het vak zo mooi maken’

Als Joanne van Heijst tijdens de studie geneeskunde gaat specialiseren, kiest ze voor het vak van huisarts. Na verloop van tijd merkt ze dat die jas haar niet lekker past. Nu is ze jeugdarts en werkt ze met haar favoriete doelgroep: kinderen. ‘Ik zou willen dat ik er eerder mee in aanraking was gekomen.’ 

Tijdens de studie staat de sociale geneeskunde niet op haar netvlies. ‘Het is nooit in me opgekomen. Het is tamelijk onbekend onder medisch studenten en het spreekt voor veel studenten ook minder tot de verbeelding. In veel specialismen moet je rennen om acuut een leven te redden. Als jeugdarts proberen we juist te voorkomen dat er gerend moet worden.’

Werk-privébalans

Als huisarts voelt Joanne dat ze relatief individualistisch bezig is. ‘Je bent 1 op 1 met de patiënt en je probeert zijn of haar probleem op te lossen. Dat is een goede werkwijze voor de klachten waarvoor je naar de huisarts gaat, maar ik vind het leuker om verder te kijken dan het specifieke probleem. Wat zijn de achtergronden en de omstandigheden van de patiënt? En dan samen met ketenpartners kijken wat nodig is en disciplines bij elkaar zetten. Daarnaast maak je als huisarts veel uren en draai je diensten bij de huisartsenpost. Voor mij bleek dat niet te combineren met een gezin met twee jonge kinderen.’

Kinderen hebben nog een leven voor zich

Joanne gaat op zoek naar een ander specialisme en gaat als basisarts aan de slag bij Jong JGZ in Dordrecht. ‘Zo kon ik proeven van het vak zonder meteen te moeten specialiseren.’ Ze valt voor het werk van de jeugdarts, die als een spin in het web fungeert in de zorg rondom het kind. Ook passen de regelmatige werktijden in haar gezinsleven. Ze gaat ervoor! Naar verwachting rond ze de specialisatie in het voorjaar van 2024 af. ‘Het zijn de kinderen die het vak zo mooi maken. Zij hebben een heel leven voor zich en alle kans om zich te ontwikkelen. Als je een kind verder kan helpen, is dat dankbaar werk.’

Legio problemen en oorzaken

De vrees dat het vakgebied saai en eenzijdig zou zijn, bleek een misvatting: ‘Het is juist veelzijdig. Je werkt met kinderen tussen de 0 en 18 jaar oud, en hun problemen zijn heel divers. Het is niet alleen medisch, maar ook maatschappelijk.’ Als voorbeeld noemt Joanne een kind met een taalontwikkelingsprobleem. ‘De oorzaken kunnen legio zijn. Hoort het kind wel goed? Heeft het kind chronische oorontstekingen? Wordt er thuis weinig voorgelezen of nauwelijks Nederlands gesproken? Oplossingen zijn daardoor niet altijd medisch van aard. Soms helpt het als een kind vaker naar de peuterspeelzaal gaat, zodat het meer in contact komt met de Nederlandse taal.’

Het kind centraal

En juist omdat de oplossingen niet altijd in de medische hoek liggen, is er veel contact met ketenpartners. Dat vergroot het werkplezier voor Joanne. ‘Als jeugdarts kijk je naar wat nodig is voor een kind en bouw je er een team omheen. Hierdoor heb je contact met veel disciplines: specialisten, logopedisten, diëtisten, fysiotherapeuten, jeugdzorg, enzovoort. Je zoekt wat nodig is om het kind een goede toekomst te geven.’