Project Description
Moeder…
Het is vrijdagavond. Uitgeput loop ik met mijn drie maanden oude zoontje door het huis. Slapen, dat doet hij niet. Nachtenlang zitten mijn vriend en ik met hem op de arm totdat zijn onrust wegzakt en hij in onze armen in slaap valt. Maar iedere keer als we hem in bed leggen en zijn kleine billetjes het matras raken, gaan zijn ogen open en kijkt hij ons met verschrikte blik aan. Na anderhalf uur inbakeren, speentjes geven, wiegen en shh-en valt hij opnieuw in slaap. We proberen hem weer in zijn eigen bed te leggen, maar de gevonden rust kan hij niet behouden. Mijn vriend ik en ik voelen ons wanhopig. Vol liefde, maar gebroken door slaaptekort. Zo kan het niet langer, zeggen we tegen elkaar. Er moet nu meteen iets veranderen.
… en dokter
Allerlei verklaringen zijn mijn gedachten al gepasseerd. Dit is tenslotte mijn vak. Ík hoor dit te weten. Hij zal wel krampjes hebben. De piek van de krampjes ligt ergens rond de 6-8 weken. Misschien zijn de krampen van mijn zoon gewoon heftiger en duren ze wat langer? Reflux kan het niet zijn. We verdikken zijn voeding al weken. Is het dan toch een koemelkallergie? Een klassieke koemelkallergie is het in ieder geval niet. Hij groeit goed. Geen huiduitslag, geen spugen, geen diarree, geen benauwdheid. Maar wat zou het anders kunnen zijn?
Bereid om mee te denken
Ik vraag mezelf af. Hoe zou ik als arts gereageerd hebben op een andere moeder (of vader) die mijn verhaal vertelt in de spreekkamer? Ik hoop dat ik zou zien hoe vermoeid ze is, ook al houdt ze zich groot. Dat ik zou opmerken wat voor invloed dat heeft op haarzelf, de zorg voor haar kind, haar relatie en alle andere dagelijkse zaken om haar heen. Dat ik bereid zou zijn mee te denken, ook al is het geen typisch beeld.
Tijdens elk gesprek vraag ik aan de ouder: ‘En hoe is het met jou?’. Een belangrijke vraag die voor mij nooit meer hetzelfde zal zijn.
Liefde maakt blind
Nu, op deze vrijdagavond om zeven uur race ik in mijn pyjama naar de winkel om andere voeding te kopen, koemelkvrije voeding. Na twee winkels heb ik eindelijk een pot koemelkvrije voeding gevonden en thuis maken we meteen een flesje klaar. Na een paar dagen hebben mijn vriend en ik ons tevreden, vrolijke ventje terug. Ik ben een ervaring en een licht schuldgevoel rijker. Meer dan ooit besef ik me dat liefde blind maakt en dat dokteren over je eigen kind zo goed als onmogelijk is.
Ik kijk naar mijn slapende zoontje en denk: wat is het soms toch moeilijk, moeder én dokter zijn.
Deze blog is onderdeel van De jeugdarts blog. Een initiatief van de jeugdartsen van JGZ Kennemerland.
Maartje Verhoeven, jeugdarts en aios arts M+G