Project Description

‘Hé, een mannelijke arts op het consultatiebureau, wat leuk!’ Negatievere meningen zijn er vast ook, maar die hoor ik waarschijnlijk niet. Categoriseren gebeurt haast automatisch, om onze wereld te kunnen ordenen. Maar ondanks al die categorieën zijn we op veel vlakken eigenlijk allemaal hetzelfde, zoals je kunt lezen in deze blog.

Ook zelf betrap ik me erop dat ik graag indelingen maak. Niet alleen tijdens mijn werk, maar ook bijvoorbeeld op mijn dagelijkse rit op een stuk vierbaans A12, waar 100 km/u gereden mag worden. Ik deel de weggebruikers dan graag op in de stand op hun snelheidsmeter:

• <100 km/u: ‘ik rijd in elk geval niet te hard, en kom er toch wel’ (en vrachtwagens)
• ±107 km/u: ‘dan rijd ik volgens Google Maps precies 100 km/u’
• ±115 km/u: ‘als er flitsers stonden zag ik het wel om me heen’
• >115 km/u: ‘als ik maar snel thuis kom’

Vragen en onzekerheden

Ook ouders zie ik in alle soorten en maten voorbijkomen: ervaren, onervaren, jong, oud, volledig voorbereid of blanco. Ouders van een pasgeboren eerste kindje, vol met vragen en onzekerheden:

• ‘Af en toe blijft hij iets langer slapen tussen de voedingen ’s nachts, mag dat wel?’
• ‘Mag onze kat er soms bij komen liggen?’
• ‘Horen die hoorns en dat Spaanse accent erbij?’

Goed, die laatste is verzonnen. Ook zijn er ouders die het klappen van de, gelukkig spreekwoordelijke, zweep al volledig kennen in het opvoeden en vrijwel geen vragen voor mij hebben. Die alleen langskomen om ‘even die prik te halen’ of ‘te kijken of ze nog wel wat groter is geworden.’

‘Consternatiebureau’

Van oudsher had ons werk nog weleens het schrikbeeld een ‘consternatiebureau’ te zijn, waarbij ouders alleen maar gewezen zouden worden op hun tekortkomingen en erg star zich aan alle regeltjes en richtlijnen moesten houden. Ik hoop dat mijn collega-jeugdartsen en ik dit beeld langzaamaan de wereld uit helpen, door vooral in te gaan op vragen van ouders en niet alleen maar informatie te spuien. Maar ik weet ook dat associaties erg lastig te veranderen zijn.

Uiteindelijk komen, net als de weggebruikers hierboven, ook vrijwel alle ouders – zij het met wat meer of minder obstakels – aan op de bestemming die ze willen: een fijn thuis waarin hun kinderen gezond en veilig kunnen opgroeien. In die zin moet ik mijn categorieën misschien toch maar opzijschuiven, en zijn we eigenlijk allemaal hetzelfde.

Volg Jeugdarts Hajo op Instagram en op Twitter.